Heart of taiga

Republika Komi. Syktywkar. Yugyd Va. Ilu z was zna te nazwy? Ręka w górę. Jeszcze parę miesięcy temu, ja też nie znałam a okazały się być miejscami, w których spędziłam dwa najciekawsze tygodnie mojego życia.

Na workcamp „Heart of taiga” trafiłam zupełnie przypadkiem w wyszukiwarce. Miałam urlop zarezerwowany na pierwsze dwa tygodnie lipca i szukałam jakiegoś wyjazdu związanego z przyrodą. Wahałam się między Portugalią, Islandią a Rosją właśnie. Ostatecznie stwierdziłam, że jak jechać to na całego. Gdzie będę miała możliwość tak siebie sprawdzić jak nie ponad 3000 km od domu w dziewiczej tajdze bez dostępu do telefonu i internetu?

Podróż życia rozpoczęłam od dwóch lotów: Warszawa – Moskwa i Moskwa – Syktywkar, gdzie spotkałam się z resztą uczestników workcampu: Amandą i Sarą z Irlandii, Damiano i Davido z Włoch, Woo i Yun z Korei Południowej, Katrii z Finlandii, Mar z Katalonii i naszą jedyną tłumaczką, koordynatoerm Svetlą z Rosji. Kolejno przemieściliśmy się pociągiem (takim samym jak słynna kolej transsyberyjska) do Uchty a następnie autobusem do Vuktylu. Z tego miasteczka pośrodku niczego, do którego dostęp dwa razy w roku jest odcięty na około tydzień w zależności od stanu rzeki, założonego 50 lat temu na potrzeby obsługi gazociągu, wyruszyliśmy w ostatni etap podroży: samochodami do samego serca parku narodowego Yugyd Va wpisanego na listę narodowego dziedzictwa UNESCO. 

Drużyna w pełnej gotowości

Podczas workcampu spłynęliśmy 120 km rzeką Pechorą, po drodze zatrzymując się na campingach, sprzątając je, kosząc i grabiąc trawę czy odmalowując izby. Praca nie była ciężka a gdy zabierało się za nią 10 osób to szła raz dwa. Wolny czasu poświęcaliśmy na międzynarodowe rozmowy, inicjowaniu dyskusji (http://edytazajac.pl/2016/09/100-pytan/ polecam!), graniu w Mafię, dbaniu ogólnie o dobre relacje w grupie, kąpielach w bani, organizowaniu sobie jedzenia czy odganianiu się od wszędobylskich komarów 

Przygotowuję karmel ze skondensowanego mleka

Lokalizacja była główną zaletą tego workcampu, nie sądzę, żeby dało się dotrzeć do tego parku narodowego na własną rękę. A cóż to było za piękne miejsce! Soczysta zieleń, krystalicznie czysta woda i lekkie świeże powietrze. Zaskoczyły mnie białe noce, nie wiedziałam, że jesteśmy wystarczająco daleko na północ, żeby ich doświadczyć. Robiły niesamowite wrażenie a w dodatku czyniły campingowanie bardzo prostym. A cisza i świadomość, ze w odległości nie wiadomo nawet ilu kilometrów nie było żadnego człowieka była niesamowicie oczyszczająca.

Spójrzcie na to niebo!

  

Na tą zieleń!

Po pobycie w tym unikatowym miejscu, miałam refleksję, że gdyby każdy raz na jakiś czas zaszył się w takiej głuszy to nie sposób nie nabrać dystansu, innej perspektywy, spokoju, cierpliwości i wyrozumiałości w stosunku do naszego codziennego życia, skutkującym w szczęście i wdzięczność z tego, co się ma. A mniej goryczy w ludziach przełożyłoby się na przyjemniejsze i bardziej zgodne obcowanie z sobą. Dodatkowo, na workcampy jeździ cudowny typ osób, miłych, uczynnych, otwartych, szczodrych, zabawnych, ciekawych świata, niewymagających, nienarzekających, także przebywanie z nimi przez podczas takiego wyjazdu przywraca wiarę w ludzkość (lub ją umacnia w zależności od własnych doświadczeń).

Najspokojniejsze miejsce pod słońcem a właściwie pod księżycem

50 kilometrów do Uralu

Smak herbaty, kiedy czekasz godzinę na zagotowanie się wody; wygrzewanie się w bani a potem wskakiwanie do zimnej rzeki po całym dniu trekkingu; odkrywanie, że ludzie z każdego zakątka świata są w gruncie rzeczy bardzo podobni do Ciebie i mają takie same problemy, radości i marzenia, te wszystkie uczucia są bezcenne, ale absolutnie bezcenne to uczucie spełnionego marzenia. Do Polski wróciłam szczęśliwa, spełniona i zainspirowana. Już nie mogę się następnego workcampu!

Ola Pogoda

w razie jakichkolwiek dodatkowych pytań zachęcam do kontaktu aleksandra.m.pogoda@gmail.com

podróżującym do Rosji polecam książkę Jacka Mateckiego „Co wy, …, wiece o Rosji?!”

AvantGarde Fashion Show – Finlandia

Moda awangardowa była tematem przewodnim mojego pierwszego workcampu, który odbył się w dniach 20.08.-30.08.2017, w Forssie. Niczego nie oczekiwałam – nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, byłam raczej pełna obaw i trochę zestresowana. Jak się okazało, zupełnie niepotrzebnie.

Naszym głównym punktem był niewielki domek nad jeziorem, w miejscowości Tammela. To tam czekała już dość duża ekipa: dwóch campleaderów z Finlandii i iście międzynarodowa grupa workcampowiczów: z Tajwanu, Jemenu, Pakistanu, Rosji, Czech oraz Węgier. Łącznie było nas aż 13 osób. Pomimo pięknego otoczenia dom miał jedną zasadniczą wadę – toaleta znajdowała się w osobnym budynku i… nie było prysznica. Jednak to nas nie zniechęciło – dwa razy odwiedziliśmy pływalnię w Forssie, a w pozostałe dni korzystaliśmy z sauny.

Pierwsze dwa dni były poświęcone na integrację: braliśmy udział w warsztatach, podczas których dowiedzieliśmy się jak możemy wykorzystać plastikowe butelki oraz puszki, a wieczorem do Tammeli przyjechali wszyscy, którzy byli zaangażowani w organizację AvantGarde Fashion Show. Jednak trzeciego dnia trzeba było zabrać się do pracy.

Zaczęliśmy od przygotowania dekoracji – malowaliśmy płyty OSB, a następnie, według własnego pomysłu i za pomocą gwoździ i włóczki, ozdabialiśmy je. 

Spotkaliśmy się także z uczniami pobliskich szkół – z młodszymi dziećmi na farmie Elonkierto robiliśmy strachy na wróble, następnie dzieciaki wypytywały nas o to, jak się żyje w naszych krajach oraz opowiadały o zwierzętach, które były na farmie. Przedostatni dzień spędziliśmy z młodzieżą w Tammeli, którą uczyliśmy naszych języków ojczystych.

26 sierpnia odbyło się wielkie show, czyli pokaz mody. Wśród modeli i modelek znaleźli się także nasi workcampowicze, a pozostali witali gości, którzy przyszli podziwiać stroje stworzone przez projektantów z Finlandii, Francji, a także z Chin. Zmęczeni, późnym wieczorem, wróciliśmy do Tammeli. 

Jednak nie samą modą (i pracą!) człowiek żyje. Późnymi popołudniami chodziliśmy do sauny, a następnie kąpaliśmy się w jeziorze, rozpalaliśmy ogniska i zajadaliśmy się kiełbaskami. Wieczorami opowiadaliśmy o zwyczajach, jakie panują w naszych krajach oraz uczyliśmy siebie nawzajem naszych języków. Był to również czas, kiedy każdy mógł opowiedzieć o wrażeniach z danego dnia. Koniec końców, nadszedł 30 sierpnia i czas pożegnania – nikt nie krył wzruszenia, ponieważ w ciągu tych kilku dni staliśmy jedną wielką rodziną.

Więcej zdjęć można znaleźć na stronie: http://www.facebook.com/avantgardefashionshow, natomiast krótki film z pokazu można obejrzeć tu: https://www.youtube.com/watch?v=vwEOKl9Qjk8&feature=share.

Agnieszka Łuczak